13 juli 2022
We verlaten Dubrovnik en 10 Km verder Kroatië waar het grensritueel weer begint. Voor degenen die het niet meer moesten weten : één grensovergang is twee keer wachten, twee keer je pas checken en lang wachten. Het land waar we in terechtkomen is de zelfverklaarde volksrepubliek Srpska waar vooral Serviërs wonen. Het is een federatie binnen Bosnië-Herzegovina met als hoofdstad Banja Luka. En het is een versnipperde federatie die zowel in het noorden als in het zuiden voorkomt. Dit deel van Bosnië-Herzegovina ligt niet zo goed bij de internationale gemeenschap wegens zijn etnische zuiveringen tijdens de Balkanoorlog in de jaren ’90. De Serviërs waren namelijk verantwoordelijk voor de genocide van Srebrenica onder leiding van Ratko Mladic op 8.000 Bosniakken.
Na 50 Km zitten we aan onze volgende grensovergang, deze van de federatie met Montenegro. Hier controleert men ook de inschrijvingskaart van de auto. Dus nog langer wachten. Daarna kunnen we eindelijk verder bollen langs Niksic en zijn mooie meren (foto) tot Podgorica. De maximumsnelheid ligt overal op 80 Km, maar meestal is het 50 of 60. Iedereen houdt zich daar min of meer aan. Niet verwonderlijk want om de 10 Km staat er een politiecombi. We arriveren rond 13 uur op ons modern appartement tegen het centrum van de stad.
Nadat we Jonas Vingegaard in de Tour de rit zien winnen en de gele trui pakken, fietsen we richting het Daybabe Klooster. Het ligt zo’n 10 Km buiten de stad en de binnenzijde is volledig in de rotsen uitgehold. De inkom is gratis en er is geen mens te zien. De grootste kapel is slechts enkele vierkante meter groot en het geheel is precies gemaakt voor kabouters (foto’s).
We keren terug naar ons logement na een vergeefse zoektocht naar de plaatselijke Niajara Waterval. De winkels en handelszaken zijn vandaag en morgen gesloten wegens plaatselijke feestdagen. Gelukkig hebben we proviand bij als noodrantsoen. Tot overmaat van ramp valt terwijl in dit intik de elektriciteit uit voor meer dan een uur : het is vandaag dan ook de dertiende.
14 juli 2022
Omdat het 32°C warm is, nemen we de fiets om de stad te bezoeken. We doen het kalm aan en zoeken zoveel mogelijk de schaduw op. In volgorde rijden en stoppen we bij volgende bezienswaardigheden:
- De Orthodoxe Kathedraal van de Verrijzenis van Christus
- De Millennium Bridge met vlak ernaast een mooie fietsbrug
- Het Vladimir Vysotsky monument : was een populaire Russische dichter die zijn gedichten zong begeleid van een gitaar, zoals hij zelf zei.
- De oude Ribnica Brug : een oude stenen brug, de oudste van de stad
- De Clock Tower uit de 18de eeuw en symbool van de oude stad (Stara Varos). In de buurt vinden we ook de oudste moskee uit de 15de eeuw en verschillende graffiti.
- Het standbeeld van Josip Broz Tito : de stad heette in de tijd dat deze over ex-Joegoslavië heerste Titograd. Velen gebruiken nog deze oude naam en hebben heimwee naar het oude moederland.
Foto’s :
Bijna overal in de stad zijn er vrijliggende fietspaden. Voor een grote stad is het hier zalig en rustig fietsen. ’s Avonds gaan we nog eens tevergeefs op zoek naar de Nijagara Waterval met de fiets. Ik vrees dat die waterval een fabeltje is om toeristen te lokken. Op de door ‘Google maps’ aangeduide plaats vinden we een stromend beekje (foto).
Het is onze laatste avond in Montenegro.
