11 augustus 2024
Ik tel Italië mee als eiland, het is namelijk een schiereiland.
We arriveren in de zeer vroege ochtend rond 0 u 30 in een Bed&Breakfast iets buiten de stad Civitavecchia. De koele kamer en de lekkere douche deden ons deugd. Na het gratis ontbijt rijden we langs de kust richting het zuiden. We gaan de volgende dagen zo weinig mogelijk de betalende snelwegen proberen te gebruiken. De tocht langs secundaire wegen laat je meer genieten van een land.
Sinds onze vorige passage in 2021 is er niet veel veranderd in de laars. Italianen blijven bij de slechtste chauffeurs van Europa en vegen aan alle verkeersregels hun voeten. Maar ook aan andere wetten hebben ze lak. Iedereen schijnt hier, op een zondag, een vuurtje te moeten stoken. En dat bij temperaturen boven de 35 °C en een superdroge natuur. Hier en daar ontstaan dan ook echt zware natuurbranden en zien we blusvliegtuigen en -helicopters heen en weer vliegen. De lucht tussen Rome en Napels ziet helemaal bruin van de vettige rook. Alles wordt hier namelijk opgestookt ruiken we.
En dan de staat van de wegen : erbarmelijk. Het blijft hier slalommen tussen de grote gaten. De bermen zijn echte vuilnisbelten rond Napels. Bij ons in België rapen de ‘mooimakers’ misschien een zak vol per kilometer bermschoonmaak. Hier kan je zonder overdrijven een container vullen op 100 meter. Het is schandalig hoe ze er bij liggen. Sommige inwoners proberen zelfs de vuilnishopen in brand te steken.
We bereiken onze stek voor de volgende twee dagen rond 16 uur. We moeten ons een beetje behelpen want we blijken een kamer te hebben geboekt i.p.v. een appartement. We verblijven niet ver van de Vesuvius (foto) en willen vandaag nog een deel van de vulkaan met de fiets bezoeken. Maar dit is ook geen sinecure te danken aan de Italiaanse autobestuurders en het te late vertrek onzentwege. Het is hier namelijk al donker rond 19 u 30 en dat hadden we niet verwacht. Opdracht mislukt.
12 augustus 2024
Omdat het opnieuw warmer dan 35°C is, laten we het bezoek aan het Archeologisch Park van Pompeï pas beginnen rond 16 uur. We parkeren vlak voor de ingang en betalen 20 euro pp. zonder audio-begeleiding. Ik heb zelf een wandeling opgesteld van ca. 6 Km om het bezoek wat te beperken in het meer dan 40 hectaren grote geheel. We voorzien ons van water en zelfs een regenscherm om ons tegen de brandende zon te beschermen. Overal waar het kan zoeken we de schaduw op. De wandeling begint al met een stevige klim naar de Porta Marina, de ingang van het park (foto).
Het is hier zeker geen overrompeling van toeristen. Ik denk dat het weer er voor iets tussenzit. We houden er een slakkengangetje op na en zetten ons regelmatig op een steen in de schaduw. We belanden zo in volgorde langs het Foro di Pompeï en langs enkele kleine straatjes (foto) bij het Teatro Grande en het Teatro Piccolo.
Natuurlijk zijn het maar een hoop oude stenen maar sommige woningen, van de rijkere inwoners, hebben de tand des tijds goed doorstaan zoals de Casa Menandro, Casa dei Verti en Casa del Fauno. In het Palestra Grande vind je wat overblijfselen van versteende mensen, potten en andere parafernalia. In de verste uithoek rusten we wat uit in het Anfiteatro waar zelfs Pink Floyd enkele keren in optrad. Muziek en foto-opnames ervan bevinden zich in de catacombe. Daarna keren we terug op onze stappen om te eindigen met de Tempio di Apollo (foto).
Nu hebben we wel een echt Italiaans ijsje verdiend. Het in ondertussen wel al 19 uur geworden en de intentie om vandaag ook de Vesuvius te bezoeken valt voor de tweede keer in het water. Misschien later ooit eens ?
13 augustus 2024
De zon bakt ons weer tegemoet en de dag begint met twee uur tergend langzaam verkeer. Vooral het stilstaan in de tunnels enerveert ons. Eenmaal aangekomen aan de Amalfikust tempert de verkeersdrukte een beetje. Deze kust is één van de drukstbezochte en populairste van het land. De prachtige tegen de bergen aangesmeten dorpen en stadjes spreken tot de verbeelding. De grillige smalle kustweg afrijden is een waar avontuur. Ik ben al blij dat ik na de tocht mijn twee buitenspiegels nog aan de auto hangen heb. Vooral de zwarte busjes en de lijnbussen vormen een waar gevaar op de weg.
De kust zelf is zeer steil en rotsachtig (foto). De stadjes liggen boven op deze rotsen en bieden een prachtig uitzicht over de zee.
Sommige van de schilderachtige dorpen reiken tot aan de zee. De mooiste onder hen zijn Positano (foto) en Atrani. Het adagium van de meeste toeristen is dan ook ‘zon, zee en strand’.
We verlaten stilaan de kronkelende Amalfikust en komen terecht in de vlakte aan het Archeologisch Park van Paestum. Het heette in de oudheid ‘Poseidonia’ toen het huidige Italie door de Grieken werd bezet. De indrukwekkende ruïnes werden toevallig rond 1750 ontdekt toen er in de streek werkzaamheden plaatsvonden. Het geheel ligt binnen een hoge stenen muur en is ongeveer één Km² groot. Van de drie goed bewaarde tempels in Dorische stijl is deze van Poseidon (foto) de mooiste. We vinden de inkomprijs echt wel veel te hoog namelijk 30 euro pp.. Terwijl alles zeer goed zichtbaar is van op de openbare weg.
Nu nog een 30-tal Km naar onze slaapplaats en de dag zit er weer op. Dat dachten we althans. We waren de datum uit het oog verloren. Bijna aangekomen in Castellabate informeert mijn reisleider Marina naar de plaats der ophaling van de sleutels. We krijgen een droog antwoord terug : ‘ik ga jullie gratis annuleren’. Ze blijkt de laatste dagen slechte commentaren te hebben gekregen van haar klanten en heeft besloten haar verhuur even on hold te zetten. Gelukkig beschik ik over de beste fixer ter wereld namelijk Marina Jonckers (met hoofdletters). Ze telefoneert er op los en binnen een uur heeft ze een nieuwe slaapgelegenheid gevonden in Cosenza in de regio Calabrië. Zo eindigt de dag nog positief in koel flat.
14 augustus 2024
We houden een langzaamaan actie. We moeten maar 75 Km ver door het herboeken na annulatie van gisteren. We nemen de weg door het binnenland van Calabrië. Het is hier dag en nacht verschil met Napels en omgeving. Op het traject komen we zelden een tegenligger tegen en in onze rijrichting zijn we één keer voorbijgestoken. Wat ons opvalt is het groene landschap ondanks de helse temperaturen van de laatste dagen. Op de hoogtes dalen we voor het eerst in drie weken onder de 30°C. We slagen erin meer dan 3 uren te rijden, dus een gemiddelde snelheid van minder dan 25 Km/u. We hebben dan ook genoten van de prachtige natuur, diepe dalen en vergezichten.
We mogen om 14 uur onze volgende verblijfplaats Casa di Asia in Lamezia Terme binnen, we krijgen zelfs 20 minuten respijt. Het is qua inrichting het beste dat we tot nu toe al gezien hebben. Na wat afkoeling laden we rond 18 uur onze fiets af voor een tochtje van 21 Km in het hinterland van Lamezia Terme. We doen dorpjes aan als Aglia, Fronti, Palmatico, Accaria, Vaiola, Cardola en Zangarona. Voortdurend kunnen we de kustvlakte en de zee (foto) in de verte aanschouwen.
Vandaag is de laatste volledige dag op het West-Italiaanse schiereiland.
