25 juli 2022
We hebben in het verleden nog niet veel geluk gehad met vakantie in Zwitserland. En dit jaar wordt het er niet beter op. Aan de Italiaans-Zwitserse grens begint het al : een half uur aanschuiven en dan moeten we ons nog een autosnelwegticket aanschaffen voor 40 euro. Weer aanschuiven.
Aan de Gotthardtunnel staat er 6 km file. We besluiten dan maar de Gotthardpas te nemen. Wondermooie vergezichten zijn ons deel. Om in Bern te geraken moeten we dan ook nog de Sustenpas (foto) over. Daar picknicken we met zicht op een smeltende gletsjer.
Omdat we toch in de buurt van Lauterbrunnen zijn, willen we de drie bekendste watervallen van Zwitserland bezoeken, namelijk :
- De Murrenbach : de hoogste waterval met zijn meer dan 400 m. Ze staat zo goed als droog, er loopt een straaltje water langs de bergwand naar beneden.
- De Trummelbach : de mooiste en ondergrondse waterval. De grot sluit om 18 uur. We zijn 6 minuten te laat (door dat gedoe aan de grens).
- De Staubbach : de meest bekende doordat ze voorkomt in een aantal films en Goethe de inspiratie gaf voor één van zijn gedichten. Normaal vernevelt ze even in de zomer : nu was ze precies helemaal vernevelt.
Viel dat even tegen ja. Dan maar verder naar ons einddoel Bern. We betrekken er ons appartement in Belp, even buiten de stad. Bij onze eerste inspectie trekken we de deur van de vaatwasser open : wat een stank kwam daar uit. Er bleek rottende vis in te zitten. Het appartement was schoongemaakt op 11 juli en nu 14 dagen later begon de toen waarschijnlijk niet geïnspecteerde machine enorm uit zijn bek te stinken. De hele kamer was binnen de minuut precies het vilbeluik. Marina belt direct naar de gastheer, maar ze kunnen ons geen andere kamer geven wegens volzet. We pakken onmiddellijk terug in en besluiten voor deze nacht iets anders te huren in Pontarlier (Frankrijk). Wel 140 Km verder en onderweg worden we nog geflitst ook : ik schat 73 waar er 70 mocht gereden worden.
26 juli 2022
Marina is de ganse voormiddag bezig met het terugeisen van het huurgeld voor ons verblijf van gisterenavond. Het ging wel over een verblijf van drie dagen. Als ze haar tanden ergens inzet komt het meestal wel goed : rond 11 uur komt het bericht dat alles teruggestort zal worden. Ze hadden onze verontwaardiging over de stank begrepen nadat ze zelf, waarschijnlijk, hun neus eens in de vaatwas en de kamer gestoken hadden. Nu kunnen we verder met de reis. We hadden deze nacht al iets anders geboekt in de buurt van Mulhouse voor twee nachten.
Na de teleurstelling van gisteren qua watervallen willen we nog één poging doen : de waterval op de Doubs in Le Brenet, juist over de Zwitserse grens. De waterval is te bezoeken per boot. Bij aankomst blijkt de boot niet uit te varen wegens het veel te lage peil van het water in het meer. Een wandeling van 11 km is ons deel om tot bij het natuurfenomeen te geraken. Kan je onze verwondering voorstellen wanneer de ‘chute’ volledig droog staat (foto’s).
We rijden maar vlug naar ons verblijf en sluiten de dag af.
27 juli 2022
We maken onze laatste fietstochten vandaag. Vlak na de middag bezoeken we Mulhouse, stad in de Elzas. Er zijn wel meestal fietspaden aanwezig, maar dan op zijn Frans. Overal duiken obstakels op : bushokjes, palen, vuilbakken,… Ze zijn bovendien slecht aangegeven. Er wordt hier blijkbaar ook toegelaten om op voetpaden te fietsen. De bestemmingen op onze 25 km lange trip zijn :
- Sweissdissi : een beeld als ode aan de stratenmaker.
- De Belvedere toren : kleine Eifeltoren met zicht op de stad (is nu afgesloten wegens herstellingswerken, dus daar gaat ons stadszicht) met in de buurt de ‘hongerende man’.
- Hotel de Ville : het mooi beschilderde gemeentehuis met museum (foto).
- Le Bollwerk : stadspoort uit 1385 met nog een klein stukje stadsmuur (foto).
- L’Entrepot : komisch theater.
- Het uit metaalschroot gemaakte standbeeld van een man (foto).
- Onderweg zijn we in Sausheim nog een kanon en een tank uit 1944 gepasseerd.
’s Avonds stippelt Marina nog een tripje uit van 20 km in de buurt.
28 juli 2022
We maken vandaag nog een tussenstop in Luxemburg-stad en boeken een kamer op 3 km van het centrum. Het openbaar vervoer is in gans het groothertogdom gratis. Toch nemen we de fiets bij gebrek aan een duidelijk vervoersplan. We bezoeken alleen de hotspots :
- De passerelle : een mooie brug in het groen met onderaan een voetgangers- en fietsdoorgang.
- Het Constitutie Plein : met een mooi uitzicht over de Grund, de oude stad. Ook Gelle Fra is er te bezichtigen. Het is is hoge kolom met bovenaan een goudkleurig beeld.
- De Corniche (foto) : het mooiste balkon ter wereld met zicht op de rivier Alzette, het klooster van Neimenster en de oude stenen brug Pont du Stierchen. De Corniche loopt boven op de beroemde kazematten (foto).
- Porte des Trois Tours : inkompoort voor het hoger gelegen deel van de stad waarachter de winkelstraten liggen.
Het is nog een hele bedoening om op ons vertrekpunt terug te geraken omdat Marina haar GSM bijna plat is en ik geen vertrouwen meer heb in de Garmin. Maar de buskaarten in de hokjes brengen ons veilig thuis omdat we de beginhalte in ons hoofd hadden opgeslagen.
Zo komt er een einde aan bijna 5 weken rondtoeren in Zuidoost-Europa. We deden 16 landen aan en fietsten 425 km, legden een heel aantal kilometers te voet af (minstens 100), deden honderden trappen en zullen bijna 6.000 km gereden hebben. We overnachtten voor het eerst op een boot terwijl we al slapend 250 km aflegden. Het was een unieke ervaring en voor herhaling vatbaar.
Corona was nog niet helemaal weg. Vooral in Duitsland en Italië waren mondmaskers verplicht op het openbaar vervoer. In Italië ook in de winkels. In bussen, kabelbanen en waar mensen dicht op elkaar stonden droeg het merendeel van de mensen nog mondkapjes behalve dan in Kroatië, Montenegro en Kosovo waar corona ver weg leek. Op de overzetboot droeg alleen het personeel er nog.
Vooral Slovenië en Kroatië bleken qua natuur uitmuntend. Bratislava en Praag vielen bijzonder mee. Bologna was een zegen om in te fietsen en het verkeer in Napels was verschrikkelijk. Over het verkeer dan. De hectiek begon met de taxichauffeurs van Dubrovnik. Daarna kwam het drieluik Montenegro, Kosovo en Albanië. Allen met verschrikkelijk slechte wegen en verschrikkelijk slechte chauffeurs. Het zijn ook de enige drie landen waar regelmatig grote winkels opdoken die alleen velgen verkopen. Te begrijpen met zo’n slechte staat van de wegen. Napels moest er niet voor onderdoen en met uitbreiding het binnenland van Italië en de centra van de dorpen in Frankrijk. Frankrijk is veruit het land met de meeste kassa’s (flitspalen) naast de baan en de meeste obstakels op de wegen. Als ze zo verder doen is de Tour de France organiseren binnenkort onmogelijk.
Nog één opvallend ding : vele watervallen en waterlopen stonden droog, gletsjers zag ik met eigen ogen smelten. Mensen kloegen over het weinige water dat er dit jaar uit de lucht viel. Zou de opwarming van de aarde toch een feit zijn ?
En nu wachten op de zomer van 2023 voor onze volgende roadtrip.
